Bewoonster Betty van Rijn

Sinds negen jaar woont Betty van Rijn in appartementencomplex de Groenling. Eerst met haar man, maar sinds zijn overlijden ¬– een jaar geleden ¬– alleen. Dat ze haar maatje moet missen, vindt ze moeilijk. Maar ze is sterk en maakt er het beste van. “Hij was een doordouwer. Van hem heb ik geleerd om door te gaan.”

Betty kan niet lopen, maar met haar kleine scootmobiel kan ze zich prima redden. “Af en toe val ik thuis, maar dan druk ik op het alarm en dan komt de verpleging me optillen en kan ik weer verder”, vertelt ze nuchter. “Dat is het fijne van wonen bij De Vijverhof: ik heb een prachtige woning en alle zorg is dichtbij. Nu mijn man er niet meer is, moet ik het alleen doen, maar ik heb gelukkig genoeg afleiding. Ik heb veel vriendinnen met wie ik regelmatig op stap ga en ik doe vrijwilligerswerk bij De Vijverhof. Drie ochtenden in de week help ik bij het handwerken, maak ik een praatje met de bewoners en doen we samen een spelletje. En een keer in de twee weken help ik bewoners ’s middags bij de bingo. Hartstikke leuk om te doen! Op deze manier houd ik het leven prima vol.”

Actief blijven
Hoewel Betty afhankelijk is van haar scootmobiel, zit ze nooit stil. “Ik doe thuis nog wat lichte dingen, de rest verzorgt de hulp. Ook doe ik zelf mijn boodschappen en ben vaak aan het handwerken of lezen. En eens per twee weken ga ik met vriendinnen eten bij De Vijverhof, heel gezellig! Ik kan me over het algemeen prima redden. En als de nood aan de man is, komt mijn schoondochter me helpen. Bewegen en onder de mensen blijven, is belangrijk. Daar moet je zelf voor in actie komen, want contact met anderen komt niet vanzelf. Ik probeer de bewoners ook altijd wat meer in beweging te krijgen, anders zitten ze maar in hun stoel. Er kan vaak veel meer dan je denkt. Zo heb ik een vrouw met deels verlamde handen weer aan het breien gekregen, dat doet ons allebei goed. Ik vind het mooi om te zien dat ze het nog kan en zij heeft wat meer kracht in haar handen gekregen.”

Even huilen en weer door
Ondanks haar drukke leven is Betty nog regelmatig verdrietig om het verlies van haar man. “Dat mag natuurlijk ook”, stelt ze. “Hij was de beste vriend van mijn broer en we kenden elkaar al zó lang! Het was een vreselijk lieve man. Hij deed altijd alles voor me en iedereen was jaloers. Hij was echt mijn maatje. Ik kan ertegen vechten, maar af en toe moet je even huilen en weer door. Dat heb ik van hem geleerd. Hij was echt een doordouwer, altijd vrolijk en altijd bezig. Dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen.”

Meer vrijheid
Betty vindt het fijn dat De Vijverhof werkt aan een meer huiselijke sfeer voor bewoners met dementie: “Ik vind het heel positief dat ze het gezelliger maken, met warmere kleuren. En het is fijn voor de bewoners dat ze meer vrijheid krijgen. Ik ben weleens op deze afdeling geweest en toen ik weer wegging, wilden de bewoners met me mee. Dat vond ik heel verdrietig. Ik hoop wel dat het nieuwe systeem straks veilig genoeg is, en dat er niemand tussendoor glipt. Maar ik vind de nieuwe leefcirkels zeker een goed idee, dat geeft de bewoners meer rust. Want opgesloten zijn, is natuurlijk verschrikkelijk.”