Mieke Moraal

Mieke Moraal heeft flink wat te verduren gekregen in haar leven. Ze raakte – een week na de start van haar pensioen – halfzijdig verlamd en verloor haar man. Toch vindt ze het leven nog steeds de moeite waard. “Maar je moet er zelf wat van maken!”

Op haar vijfenzestigste kreeg Mieke een herseninfarct. “Binnen een minuut was mijn leven totaal veranderd”, vertelt ze. “Heel jammer, maar het is niet anders. Met mijn man ben ik verhuisd vanuit Schenkel naar de Leeuwerik, omdat we hier zorg aan huis konden krijgen. We hebben er drie jaar met veel plezier gewoond, tot we allebei corona kregen en in het ziekenhuis belandden. Mijn man had al alvleesklierkanker, met corona erbij was hij heel erg ziek. Gelukkig mochten we naast elkaar liggen en konden we ’s nachts met elkaar praten. Na een week overleed hij. Ik kon niet alleen thuis blijven wonen, maar gelukkig kon ik snel terecht in De Vijverhof. Ik heb een mooie kamer en het bevalt me hier heel goed. Dat moet ook wel, want ik zit hier nog wel twintig jaar. Nee echt, het kan niet beter dan hier.”

Max Verstappen
“In wezen kan ik niks meer zelf. Behalve met één hand eten en een wijntje drinken, dat is heel belangrijk voor mij”, vertelt ze lachend. “Ondanks de beperkingen vind ik het leven nog heel leuk. Ik maak er nog wat van. Als je gaat zitten chagrijnen, wordt het niks. Aan het protestantse geloof heb ik veel steun. Ik ga naar de weeksluiting en iedere zondagmorgen volg ik op mijn computer de kerkdienst in Schenkel. Een geweldige uitvinding! En zodra het wat warmer wordt, kan ik zelf weer naar de kerk met mijn scootmobiel. Dat ding is mijn leven! Ik kan er goed mee overweg en met één hand prima sturen. Ik voel me soms net Max Verstappen.”

Oesters en kaviaar
Mieke kan het goed vinden met de andere bewoners. “We eten altijd samen in de serre en soms help ik anderen met eten. Zij helpen mij ook, bijvoorbeeld door de boter vast te houden, zodat ik kan smeren. Dat gaat allemaal prima.” In de zomermaanden gaat Mieke graag op pad met haar scootmobiel, vaak met een oude vriend van haar man. “We gaan dan regelmatig naar Hitland. In de winter ben ik bezig met internet, praat ik beneden met kennissen of ga ik even gezellig naar de Koperwiek. Ook uit eten gaan vind ik leuk. Laatst ben ik nog met een vriendin lekker luxe gaan eten: oesters en kaviaar. Het leven moet je vieren, toch? Ik vermaak me wel!”

De wonderen van muziek
Mieke kan niet aan veel activiteiten meedoen, maar is graag present bij kooruitvoeringen in De Vijverhof. “Vroeger zong ik in het kerkkoor, dat vond ik fantastisch. Zingen kan ik nu niet meer goed, maar af en toe een beetje meelallen lukt nog wel. Heerlijk hoor, muziek doet wonderen. Het is fijn dat hier zoveel voor ons wordt georganiseerd. Ik ben benieuwd hoe de zorg er over een paar jaar uitziet. Familieleden moeten nu al steeds meer bijspringen, terwijl die ook vaak gewoon moeten werken. Zo heb ik zelf twee geweldige dochters. Die werken in de zorg en kunnen ook niet iedere week op bezoek komen. Maar ze doen veel voor me, daar ben ik heel blij om. Voor de jongere generaties zie ik het somber in. De tijd zal het leren.”