Miranda van Jeveren

“Het is een zware periode waar we echt even doorheen moeten”. Ze werkt al 21 jaar als verzorgende bij De Vijverhof, waarvan de laatste 9 jaar in de thuiszorg. “Een prachtberoep”, zegt ze. “Maar dit is wel een lastige tijd, waarin je veel eenzame ouderen ziet. Dat doet echt iets met je.”

Sinds corona zijn intrede deed, dragen medewerkers van de thuiszorg standaard een mondkapje en handschoenen tijdens het werk en houden ze zoveel mogelijk afstand. Uiteraard wordt ook zo hygiënisch mogelijk gewerkt. Heeft een cliënt klachten die bij het coronavirus horen, dan wordt diegene zo snel mogelijk getest. “Tot de uitslag bekend is, gaan we in een beschermend pak naar binnen”, legt Miranda uit. “Gelukkig zijn al deze materialen voldoende beschikbaar, dat geeft een veilig gevoel. Toch doet deze situatie mentaal iets met je: je bent heel alert en constant bang dat je kwetsbare ouderen onbewust besmet.”

Extra aandacht

Ook op andere vlakken is deze periode zwaarder dan anders. Miranda vertelt: “Ik merk aan cliënten dat ze meer behoefte hebben om hun verhaal te doen en graag even een praatje willen maken. Veel kwetsbare ouderen krijgen nu nauwelijks bezoek, waardoor ze vereenzamen. Soms zie je dat hierdoor zelfs hun gezondheid achteruitgaat. Erg verdrietig om te zien, dit raakt me echt. Iedereen heeft aandacht nodig, dus ik probeer hier nu vaak wat extra tijd voor te nemen. Bijvoorbeeld voor een gesprekje en door een drankje voor iemand neer te zetten. Je wilt graag wat meer doen voor deze mensen, maar daar is helaas nauwelijks tijd voor. Hierdoor voel ik me soms tekortschieten. Gelukkig krijgen we veel dankbaarheid terug, waardoor je er soms toch een voldaan gevoel aan overhoudt.”

Moed houden

“In deze periode is het extra fijn dat ik lieve collega’s heb met wie ik hierover kan praten”, gaat Miranda verder. “We ondersteunen elkaar, samen dragen we dit. Het is wel jammer dat veel mensen van De Vijverhof nu thuis werken en vergaderingen niet doorgaan. Hierdoor zie je minder collega’s op de werkvloer, hebben we minder ondersteuning en kunnen minder vaak ons verhaal kwijt. Dat vind ik wel een gemis. Maar we proberen hoe dan ook moed te houden, voor onszelf en onze cliënten. Die proberen we op te beuren met een grapje, een glimlach en positieve energie. Als we samen de schouders eronder zetten, komen we hier doorheen.”